Regelmatig speel ik met veel plezier bij verzorgingshuis Joachim en Anna in Nijmegen voor dementerenden aan bed en in de gemeenschappelijke huiskamers. Ik schreef er ooit een lied over (binnenkort te horen via deze website). Hieronder de tekst:
Joachim & Anna (Ben Dirks, 15 – 21 dec. 2014)
1) Ze vindt ’t altijd OK, ik mag zingen wat ik wil
Altijd een gulle glimlach, dus ik zing wat ik wil
Beetje humor, beetje plagen, beetje sjansen ook misschien
Ze is een hele mooie dame, ik mag haar heel graag zien
2) Hij zit stoer in z’n rolstoel en wijst naar mijn gitaar
En met een uitgestreken smoel zegt ie: “Doet mien die maar”
En na wat aan de knoppen draaien zegt ie: “Ken nie veul sien”
Daarna speel ik en we zingen samen
“Somewhere between your heart and mine”
3) “Hé jonge!” roept ze als ik bij haar op de kamer kom
Ik zing altijd een liefdesliedje maar ze vraagt me nooit waarom
En als ik in het Engels zing, m’n liedje dat is klaar
Dan krijg ik “thank you, thank you, thank you” en een kushandje van haar
Ik krijg er niet veel voor maar zoveel voor terug
Je krijgt er niet heel veel voor, maar zoveel voor terug
– – –
# Eens in de vijf, zes weken, maandagmiddag twee tot vier
Naar Joachim & Anna …
Eens in de vijf, zes weken, maandagmiddag kom ik hier
Bij Joachim & Anna … met veel plezier
– – –
4) Het is nog altijd OK, ik mag zingen wat ik wil
Nog steeds die lieve glimlach dus ik zing wat ik wil
En daarna ga ik weer … tot de volgende keer!
Maar ze zeggen me ooit: “Mevrouw, meneer ?
Nee, die is er niet meer“
– – –
